Beslist

Leni is bijna 4 en sliep nog steeds met een tutje. De voorbije weken maakten we haar daar attent op en beslisten we samen dat ze haar tutje aan Sinterklaas zou meegeven, want tutjes passen eigenlijk niet meer bij grote meisjes. Op tijd en stond werd dat ’s avonds herhaald en ook Leni leek overtuigd.

En toen kwam zaterdag 22 november, de dag waarop we brieven aan Sinterklaas schreven. Tijdens het maken van een tekening zei Leni plots uit eigen initiatief: “Ik ga mijn tutje halen, want die geef ik vanavond mee aan Sinterklaas.”. Helemaal verbaasd stamelde ik: “Oh, je mag het tutje ook op 6 december aan de Sint meegeven hoor.”. Maar ik had beter moeten weten; onze jongste spruit weet namelijk heel goed wat ze wil. En ze had beslist: de tijd van tutjes is voorbij. Ik laat haar zelf haar verhaal maar vertellen:

De Sint kwam Leni’s tutje en de brieven inderdaad ophalen en was ongelooflijk trots. Leni laat het verder niet aan haar hart komen. Geen traan heeft ze gelaten over het weggeven van haar tutje.

En zo is het peutertijdperk op nummer 196 helemaal afgesloten… Geen flesjes, geen papjes, geen pampers en geen tutjes meer. Hoe is dat zo snel kunnen gaan. Dat baby- en peutertijdperk was fijn, heel erg fijn, maar ook vermoeiend. ’t Is nu op z’n minst even leuk om gewoon op stap te kunnen gaan zonder een heel huishouden te moeten meenemen en om de meisjes langzaam maar zeker groot te zien worden. Benieuwd wat ons nog te wachten staat!