Een guest-post als het ware: Moeke schreef enkele herinneringen aan de vakantie neer. Om later samen nog eens aan terug te denken.
Anders dan andere jaren kwamen Marte en Leni niet 2 weken in augustus maar een weekje en wat losse dagjes in juli en en een weekje in augustus. Ik ging dan ook nog eens op bezoek in Tureluur en zo heb ik de meisjes geregelder gezien dan andere vakanties wat ik fijn vond, we blijven beter op de hoogte van elkaar – hint, hint voor volgend jaar!
Het begon op de trouwdag van tante Else, volle hittegolf en ik kreeg er een zwembadje bij van mama en papa. We hebben ons vermaakt met stille spelletjes en water en een verjaardagsbrunch met verrassingen voor Veerle ineen steken.
Uitstapjes met het openbaar vervoer zijn ook altijd een succes, de meisjes zijn al volleerde op- en afstappers en aan elke halte valt wel iets te ontdekken.
We gingen ook met papa naar het speelgoedmuseum in Mechelen, dat was voor iedereen een grote meevaller, voor herhaling vatbaar.
Naar Linkeroever met zijn eindeloze speeltuinen, naar een tentoonstelling op kindermaat over geld, met spelletjes en activiteiten, naar de bib, terrasje doen… alle dagen feest.
Behalve de twee laatste dagen toen er een bacterie of zoiets in de buikjes was geslopen en vooral Marte en later ook Leni uitgeteld op de sofa gingen liggen. Ik merkte tegen Veerle op dat er weinig rommel gemaakt werd toen ze ziek waren. Begin september was Marte verkouden met koorts en ging ik haar gezelschap houden, ze zei; weinig rommel hé moeke!
En dan zijn er de kleine maar zo grote genoegens van samen knutselen en in doe-boekjes werken, afgewisseld met schommelen op het kleine schommelpaardje in de boom of springen op de trampoline. Onze knutselpartijtjes gaan ook altijd gepaard met serieuze gesprekken. Zo vroeg Leni; moeke ga jij mij missen als je dood bent, ik ga jou wel missen hoor, daarin viel Marte haar bij en ik zei dat ik altijd bij hen in de buurt zal zijn. En Marte; moeke ken jij mij van kop tot teen, en ik zei nee! maar wel je oogjes, je lach en je vingers en voetjes.
Er valt nog zoveel te vertellen maar we doen het gewoon volgend jaar opnieuw. Zoenen, moeke
